In de jaren 70 had ik een Lenco L75 en een hele hoop platen, zowel rock als klassiek. Half de jaren 80 de Lenco weggegeven en alle platen in 1 koop voor een belachelijke prijs verkocht op een rommelmarkt. Cd speler aangeschaft en enkele jaren laten mij laten vangen door de verkopers met de gouden oortjes. Die 'luisteren' naar kabels i.p.v. naar de muziek en verdienen er een smak geld aan. LFD, Jadis, Castle Electronics, Teac VDRDSM: Allemaal de deur uit en minder duur materiaal aangeschaft. Begonnen met Marantz versterkers en cd spelers. Enkele Revox B77 bandopnemers, een paar franse luidsprekes en een Clearaudio Concept. De liefde voor vinyl kreeg de bovenhand... 180 gram persingen van goede kwaliteit, een degelijke platenwasmachine en ik was vertrokken. De muziek is nu enkel nog jazz (Monty Alexander, Ray Brown, Gene Harris, Ray Bryant, enz) en klassiek (piano). Dan in deze volgorde volgende platenspelers gekocht (tweedehands): Thorens TD 320, Thorens TD 2001, Kenwood KP-3021 (gered van een roemloze dood op het containerpark), Pioneer PL-12-DII en Kenwood KD-3070. Deze oudere toestellen zijn optisch bijna nieuw en technisch soms iets minder (automatische terugslag die niet werkt maar daar maak ik geen probleem van).
Waarom komen we zo graag uit onze zetel om na een kwartiertje een plaat om te draaien of te wisselen als men meer dan een uur naar één cd kan luisteren? Moeilijk uit te leggen. Deels nostalgie maar ook omdat vinyl toch iets heeft en men moet er iets voor over hebben (wassen en met nog meer zorg behandelen dan een cd of muziekband).
